انسان‌ها از چه زمانی انباشت دانش اجتماعی را آغاز کردند؟

مردم پیشرفت می کنند چون از صفر شروع نمی کنند. جوامع ما راه های موثری برای انتقال دانش ایجاد کرده اند. آموزش رسمی، آموزش های ویدئویی و شیوه های فرهنگی به ما این امکان را می دهد که از اطلاعات دیگران بهره ببریم و بینش خود را با دیگران به اشتراک بگذاریم. یادگیری از دیگران پیشرفت ما را سریعتر می کند.

خویشاوندان نزدیک انسان ها، مانند شامپانزه ها و بونوبوها، از همسالان خود یاد می گیرند. با این حال، آنها فاقد فرهنگ جمعی هستند. این فرآیندی است که در آن فناوری های جدید بر اساس دانش گذشته ساخته می شوند. اما انسان از چه زمانی به این توانایی دست یافت؟ اولین اجداد ما چه زمانی شروع به ساختن دانش دیگران و ایجاد پیوندهایی کردند که ما را از سایر نخستی‌ها متمایز می‌کرد؟

فرهنگ انباشته، فرآیند انباشت دانش فنی و فناوری از طریق یادگیری اجتماعی، اخیراً به طور فزاینده ای به عنوان یک عامل کلیدی در موفقیت انسان به عنوان یک گونه شناخته شده است. این مفهوم برای اولین بار در دهه 1990 توجه گسترده تری را به خود جلب کرد، به ویژه به عنوان راهی برای متمایز کردن فرهنگ انسانی از فرهنگ سایر گونه ها. البته، بسیاری از گونه ها دارای “فرهنگ” هستند، اما فقط انسان ها می توانند تغییراتی را در طول زمان ایجاد و انباشته کنند.

مطابق با چارلز پرودانشیار دانشکده تکامل انسانی و تغییرات اجتماعی در دانشگاه ایالتی آریزونا و جاناتان پیجدانشجوی فوق دکترا در دانشگاه میسوری و دکترا در دانشگاه آریزونا. نئاندرتال ها آنها از هم جدا شدند، شروع شد.

پرو در بیانیه او توضیح داد: گونه ما، هومو ساپینس، توانسته است خود را با شرایط محیطی، از جنگل های بارانی گرفته تا تندراهای قطبی، که نیاز به حل مشکلات مختلف دارد، سازگار کند. او معتقد است که فرهنگ جمعی کلیدی و مهم است زیرا باعث می شود افراد با استفاده از اطلاعات قبلی راه حل ها و ابزارهای جدیدی ایجاد کنند.

پرو و ​​صفحه برای خودت مطالعه کن آنها که در مجموعه مقالات آکادمی ملی علوم ایالات متحده آمریکا منتشر شد، رویکرد بسیار ساده ای را در پیش گرفتند. برای شروع، آنها بر ابزارهای سنگی تمرکز کردند زیرا آنها تنها چیزهایی هستند که در تاریخ گونه ما به خوبی حفظ شده اند.

ابزارهای سنگی مصنوعاتی هستند که در طول تاریخ بشر به خوبی حفظ شده اند و بسیاری از آنها برای صدها هزار سال بدون تغییر باقی مانده اند. محققان با مطالعه نمونه ها نحوه ساخت این ابزارها را آموختند.

پیچیدگی ابزارها نشان می دهد که فرهنگ تجمعی از چه زمانی آغاز شد. تکنیک های پیچیده می توانند به طرح های بیشتری منجر شوند، اما کشف، تسلط و آموزش آنها دشوارتر است. بنابراین باید از دانش بیشتری برای ساخت ابزارهای پیچیده استفاده کرد و این تنها با استفاده از دانشی که بشر از قبل به دست آورده است امکان پذیر است.

مردم از همین ابزارها به عنوان مبنایی برای نوآوری استفاده کرده اند و تغییر قابل توجهی در رفتار، تفکر یا عملکرد انسان رخ داده است. با گذشت زمان، بهبودها، اصلاحات و اشتباهات گاه به گاه منجر به فناوری پیشرفته فراتر از اختراعات فردی شده است.

استفاده از ابزارهای از پیش ساخته شده به مردم مثال های کافی برای درک نحوه ساخت این ابزارها می دهد و در بسیاری از موارد یاد می گیرند که خودشان آن ها را بسازند.

محققان ابزارهای ساخته شده توسط حیوانات (مانند شامپانزه ها) را برای ارزیابی ابزار سنگی باستانی که بدون فرهنگ جمعی تشکیل شده اند، بررسی کرده اند. آنها همچنین نمونه های آزمایشی برش سنگ را توسط افراد بی تجربه و غیر ماهر و خرد کردن تصادفی سنگ مورد بررسی قرار دادند. آنها می خواستند بدانند چه زمانی یک ابزار ایجاد شده برای شخصی که دانش قبلی برای ایجاد آن ندارد پیچیده می شود.

اما چگونه پیچیدگی را اندازه گیری می کنید و چگونه تعیین می کنید که چه زمانی یک ابزار از آستانه ای عبور می کند که یک “مبتدی تنها” نمی تواند به تنهایی آن را ایجاد کند؟ پیچیدگی ابزارها با تعداد مراحل مورد نیاز برای ساخت آنها اندازه گیری می شود که واحدهای رویه ای (PUs) نامیده می شوند. این به معنای مراحل تولید جداگانه است که می توانند یکی پس از دیگری اجرا شوند، هر چه واحدهای رویه ای بیشتری مورد نیاز باشد، فرآیند تولید پیچیده تر است.

پس نهایت نیاز به فرهنگ جمعی کجاست؟ محققان دریافتند که ابزارهای ساخته شده توسط بستگان پستانداران ما و ابزارهای ساخته شده توسط انسان های غیر ماهر به حداکثر 6 واحد رویه ای نیاز دارند. بنابراین هر چیزی بالاتر از 6 به معنی فرهنگ تجمعی مورد نیاز است.

با نگاهی به سازهای واقعی، آنها سه دوره متمایز یافتند:

• از 3.3 تا 1.8 میلیون سال پیش: ابزارهای اساسی (1 تا 6 واحد رویه ای).
• 1.8 میلیون تا 600 هزار سال پیش: ابزار کمی پیچیده تر (4 تا 7 واحد رویه ای).
• 600000 سال پیش: ابزارها حتی پیچیده تر می شوند (5 تا 18 واحد رویه ای).

پیج می گوید: «از حدود 600000 سال پیش، جمعیت بشر شروع به تکیه بر فناوری های بسیار پیچیده کردند و از آن زمان ما فقط شاهد افزایش سریع پیچیدگی بوده ایم. او افزود که یافته‌ها با آنچه انتظار داشتند در میان اجداد اولیه ما (معروف به انسان‌ها) که فرهنگ جمعی داشتند، مطابقت دارد.

حدود 3.4 تا 2 میلیون سال پیش، هومینین ها احتمالاً از ابزارهایی برای غذا خوردن استفاده می کردند. این ابزار به آنها کمک می کرد تا گوشت را از استخوان جدا کرده و به قسمت های غیرقابل دسترس مانند مغز و اندام ها برسند. این رفتار شاید نقطه شروع فرهنگ جمعی ما باشد.

در حالی که سایر انواع یادگیری اجتماعی ممکن است در فرآیند توسعه نقش داشته باشند، محققان بر این باورند که تغییرات قابل توجهی در پیچیدگی و تنوع فناوری عمدتاً در دوران پلیستوسن میانه رخ داده است.

این دوره زمانی بود که شواهد بیشتری از آتش کنترل شده، کوره ها و فضاهای خانگی در پرونده باستان شناسی ظاهر شد. این پیشرفت‌ها احتمالاً نتیجه فرهنگ گردآوری، همراه با سایر فناوری‌های اولیه مانند سازه‌های چوبی ساخته شده از کنده‌های کنده شده با استفاده از ابزار دستی بوده است. این ابزار شامل تیغه های سنگی بود که به دسته های چوبی یا استخوانی متصل می شد.

اگر ادعاهای پیج و پرو درست باشد، جمع آوری فرهنگ ممکن است در دوران پلیستوسن میانه آغاز شده باشد و ممکن است قبل از واگرایی نئاندرتال ها و انسان های مدرن ظاهر شده باشد.